Stilte die huilt in glas
In stilte geboren, draagt het glas een emotie in zich die door geen enkel woord kan worden verstoord. Als gestolde tijd houdt het een onzichtbare traan vast, gevangen in zijn transparantie. Elke lijn wordt een fluistering, elk breekpunt een stille herinnering. Het materiaal ademt zacht, bezield door een fragiele kracht.
Geen schreeuw, geen gebaar verschijnt erin, maar wel een aanwezigheid die onveranderlijk blijft, verscholen tussen de lagen. Het is een gevoel dat blijft voortbestaan voorbij het zichtbare, een stille resonantie die nooit zal verdwijnen.
Silence qui pleure dans le verre
Né dans le silence, le verre porte en lui une émotion que nul mot ne peut troubler. Comme un temps fondu, il retient une larme invisible, figée dans la transparence. Chaque ligne devient un murmure, chaque fracture une mémoire discrète. Le matériau respire doucement, animé d’une force fragile et délicate.
Aucun cri, aucun geste n’y apparaît, mais une présence demeure, immuable, nichée entre les couches. C’est un sentiment qui persiste au-delà du visible, une résonance silencieuse qui ne s’éteindra jamais.